Κυτταρολογικά ύποπτες θυλακιώδεις αλλοιώσεις
Κυτταρολογικά διαγνωστικά χαρακτηριστικά
- μεγάλη κυτταροβρίθεια
- κυριαρχεί η μικροθυλακιώδης ή η δοκιδώδης αρχιτεκτονική
- συνωστισμός και αλληλοεπικάλυψη κυττάρων
- κυτταρικές μετατροπές (ήπια ατυπία, ομοιόρφη αύξηση μεγέθους)
- σπάνιοήκαθόλουκολλοϊδές
Μερικά από όλα αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να είναι παρόντα για να χαρακτηριστεί μία θυλακιώδης αλλοίωση ως ‘κυτταρολογικά ύποπτη’. Αξιοσημείωτη πυρηνική ατυπία είναι σπάνια, όπως επίσης και οι μιτώσεις. Μακροφάγα δεν υπάρχουν. Οι γυμνοί πυρήνες είναι συνήθως σπάνιοι ή απουσιάζουν τελείως.
Κανένα κριτήριο από μόνο του δεν είναι αρκετό για να γίνει διάκριση ανάμεσα σε καλοήθεις και ύποπτους όζους. Η παρουσία μερικών χαρακτηριστικών αυξάνει την πιθανότητα της κακοήθειας, και τότε θα πρέπει να γίνεται η διάγνωση κυτταρολογικά ύποπτου όζου. Όλες οι παρακεντήσεις που αποτελούνται μόνο από κύτταρα Hürtle είναι ύποπτες εξ ορισμού.
Η διαφορική διάγνωση περιλαμβάνει άλλα θυρεοειδικά νεοπλάσματα. Αυλακώσεις του πυρήνα και ψευδοέγκλειστα μπορεί να παρατηρηθούν εστιακά σε μερικά θυλακιώδη αδενώματα και καρκινώματα. Εάν παρατηρούνται εστιακά δεν θα πρέπει να οδηγούν στην διάγνωση θηλώδους καρκινώματος, αλλά να ορίζουν ως ύποπτη την αλλοίωση. Στο υαλοειδοποιούμενο δοκιδώδες αδένωμα, τα επιχρίσματα έχουν οβάλ ή ατρακτοειδείς πυρήνες σε ομάδες ή μεμονωμένους. Στοιχεία για την σωστή διάγνωση είναι η παρουσία ελικοειδούς, παράλληλης διάταξης κυττάρων, άμορφο υαλοειδές υλικό και περιπυρηνική διαυγής ζώνη. Ο διαυγοκυτταρικός τύπος του θυλακιώδους αδενώματος μπορεί να συγχιστεί διαγνωστικά με κάποιους όγκους του παραθυρεροειδούς ή με μεταστατικό νεφρικό καρκίνωμα, αλλά τα κύτταρα είναι ανοσοκυτταροχημικά συνήθως θετικά στην θυρεοσφαιρίνη.
Περίπου μόνον το 30-40% των περιπτώσεων που διαγιγνώσκονται ως ‘ύποπτοι θυλακιώδεις όζοι’ αποδεικνύονται τελικά να είναι κακοήθεις. Ανάμεσα σε αυτούς, μόνο το 50-75% είναι θυλακιώδη καρκινώματα, ενώ οι άλλοι αποδεικνύονται να είναι θυλακιώδης τύπος του θηλώδους καρκινώματος.
Η κατηγοριοποίηση Thy είναι κλινική και έχει δημιουργηθεί για να διαχωρίζει τις αλλοιώσεις υψηλού κινδύνου κακοηθείας από τις αλλοιώσεις χαμηλού κινδύνου κακοηθείας. Και στις δύο περιπτώσεις ο χειρουργός θα προτείνει εξαίρεση του όζου αλλά θα εξηγήσει ότι στις πρώτες αλλοιώσεις (κατηγορία Thy4) ο κίνδυνος να υπάρχει κακοήθεια είναι περίπου 80%, ενώ στις άλλες (κατηγορία Thy3) ο κίνδυνος είναι περίπου 20%. Στους ασθενείς με διάγνωση ‘ύποπτος θυλακιώδης όζος’ συνήθως διενεργείται λοβεκτομή. Εάν στην ιστολογική εξέταση διαγνωστεί καρκίνωμα, τότε προτείνεται ολική θυρεοειδεκτομή.
Διάφορες τεχνικές έχουν προταθεί, για να διευκολυνθεί η διάκριση μεταξύ καλοηθών και ύποπτων θυλακιωδών αλλοιώσεων. Η μορφολογία και η ανάλυση εικόνας αποδείχτηκαν ότι δεν είναι επαρκείς για κλινική χρήση. Μετρήσεις του DNA με κυτταρομετρία ροής δεν είναι χρήσιμες επίσης. Η ανευπλοϊδία δεν εγγυάται ότι ο όγκος είναι κακοήθης. Η ανοσοκυτταροχημεία για ΜΙΒ-1 δεν είναι επίσης πολύ χρήσιμη, καθώς η δραστηριότητα ανάπτυξης στα αδενώματα και τα καρκινώματα μπορεί να είναι παρόμοια. Η ανοσοκυτταροχημεία για γκαλεκτίνη-3 μοιάζει να υπόσχεται περισσότερα, καθώς τα περισσότερα καρκινώματα είναι θετικά και τα περισσότερα αδενώματα είναι αρνητικά, αλλά δεν είναι αρκετά ευαίσθητη και ειδική για κλινική χρήση. Η διάκριση θα μπορούσε να γίνει επίσης με γενετικούς δείκτες. Η μετατόπιση t(2;3) είναι ειδικός δείκτης για το θυλακιώδες καρκίνωμα.
The same lesion confirming a coarsely granular chromatin, mild nuclear pleomorphism. Cells exhibiting some crowding, mild pleomorphism and irregular chromatin.
Changes can be very focal and admixed with otherwise unremakable areas. A rather crowded group of thyrocytes showing mild pleomorphism. A nuclear pseudoinclusion in one cells and a flake of dense colloid.
A group of cells with marked anisonucleosis. A central nucleus is much larger, hyperchromatic and has an irregular contour .
