Anatomia układu moczowego

Mocz jest wytwarzany i wydzielany przez nerki, dwa zaotrzewnowe narządy kształtu fasolowatego. W części korowej nerki krew jest filtrowana w kłębuszkach. Następnie filtrat przechodzi przez cewkę bliższą, pętlę Henlego, cewkę dalszą. W tej części nefronu filtrat zmienia swój skład chemiczny i staje się stężonym moczem. W końcu mocz przechodzi przez cewkę zbiorczą do miedniczki nerkowej, moczowodów i wreszcie pęcherza moczowego, gdzie jest magazynowany aż do wydalenia przez cewkę moczową, która u mężczyzn przechodzi przez prostatę.

Histologia nabłonka przejściowego (urothelium)

Błona śluzowa dróg moczowych pokryta jest  wielowarstwowym nabłonkiem (zwanym nabłonkiem przejściowym lub urotelialnym) zbudowanym z 7 – 8 warstw wyspecjalizowanych komórek, oddzielonych od podścieliska błoną podstawną. Grubość nabłonka urotelialnego  pęcherza zależy od stanu w jakim się on znajduje. Jeżeli jest rozdęty, nabłonek składa się z kilku warstw, jeżeli zaś jest pusty, to nabłonek jest gruby i wielowarstwowy. Komórki warstw głębszych są małe, zawierają jedno jądro. Komórki powierzchowne zaś są większe i często wielojądrowe, zawierają od 2 do 55 jąder. Każda komórka powierzchowna pokrywa dwie lub więcej komórek głębiej położonych. Dlatego nazywane są one komórkami baldaszkowatymi.

Nabłonek urotelialny prawidłowego pęcherza może wykazywać liczne nabłonkowe wgłębienia zwane gniazdami Brunna. Mogą one być wyścielone komórkami cylindrycznymi wydzielającymi śluz zamiast komórkami nabłonka urotelialnego. Jeżeli te ogniska są rozdęte przez śluz, wówczas taki obraz histologiczny określany jest terminem “cystitis cystica” lub “cystitis glandularis”.